Amaç: Diabetes Mellitus izleminde glisemik belirteçlerin kullanımı komplikasyon gelişiminin önlenmesi açısından önemlidir. Günden güne değişkenlik göstererek anstabil bir belirteç olan açlık plazma glukozu (APG) anlık durumu yansıtırken glike hemoglobin (HbA1c) daha stabil olup 8-12 haftalık glukoz durumunu göstermektedir. Bu yüzden takipte HbA1c güvenilir bir kontrol mekanizmasıdır. Ancak HbA1c ve APG arasında birim farklılığının olması karışıklığa neden olabilir. Bu durumu ortadan kaldırmak için APG ile aynı birimde raporlanan “tahmini ortalama açlık glukozu” (estimated Avarege Glucose, eAG) HbA1c’den hesaplanmıştır. Çalışmamızda eAG kullanımının faydalı olup olmadığını araştırdık.

Gereç ve Yöntem: Yapılan retrospektif çalışmada 75 gr Oral Glukoz Tolerans Testi (OGTT) olan 690 hastanın (Non-Diabetes Mellitus, n=141: Prediabetes Mellitus, n=415: Diabetes Mellitus, n=134) sonucu laboratuvar bilgi sisteminden alındı. Hemoglobin sonucu olan 234 hastada hemoglobin konsantrasyonu <12 g/dL (kadın), <13 g/dL (erkek) olanlar anemi (n=40) olarak gruplandırıldı. eAG sonuçları [(28,7 X HbA1c) – 46,7] formülü ile hesaplandı. Glukoz ve HbA1c sırasıyla hekzokinaz ve “high performance liquid chromatography” yöntemi ile ölçüldü.

Bulgular: Sadece HbA1c ile tanı alan 36 DM hastasının hemoglobin değerleri APG/OGTT ile tanı alan hastalardan düşük bulundu (p<0,05). eAG ile APG düzeyleri arasında iyi derecede korelasyon (r=0,593, p<0,05) saptandı. APG, OGTT ve HbA1c’nin Prediabetes Mellitus ve Diabetes Mellitus tanısı konan hastalardaki uyumu %20,2 olarak bulundu.

Sonuç: eAG kullanımı HbA1c ve APG arasındaki birim farklılığını ortadan kaldıracağı için glisemik kontrolde fayda sağlayacaktır. Ancak HbA1c, dolayısıyla eAG anemiden ve eritrosit yaşam ömrünü değiştiren durumlardan etkilendiği için hastaları değerlendirirken hemoglobin değerlerine bakılabilir ve eritrosit yaşam ömrünü gösterebilecek belirteçlerle birlikte yeniden HbA1c ve eAG ilişkisi hesaplanabilir.