Amaç: Bu çalışma ile sahada çalışan, m eslekte yeni (0-5 yıl) klinik biyokimya uzmanlarının sahada çalışırken yaşadıkları sorunları ve uzmanlık eğitimlerinde tespit ettikleri eksiklikleri ortaya koymayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Sahada çalışan klinik biyokimya uzmanlarına uygulamak üzere 19 sorudan oluşan bir anket hazırladık. Anketi özellikle yeni uzman (0-5 yıl) toplam 21 kişiye uyguladık. Bunu yaparken uzmanlık eğitimi üzerinden çok zaman geçmemiş olmasını amaçladık. Anket formları internet üzerinden veya elden katılımcılara ulaştırıldı. Katılımcılar anket formunu doldurdular. Bulgular sayı ve yüzdelerle verildi.
Bulgular: Uzmanlık eğitimi sonrasında sahada zorluk çekilen konuları sıralandığında ilk sırada teknik şartname hazırlığı (%61.90), ikinci sırada malzeme seçimi ve alımı (%33.33) gelmekteydi. Teorik ve pratik eğitimi alınmayan cihazlar veya test grupları sorgulandığında ilk sırada spermiyogram sonra sırasıyla kütle spektrometri, PCR-squencer, nefelometrik testler, ilaç ve bağımlılık yaratan madde düzeyi testleri bildirildi (sırasıyla %90.48, %80.95, %76.19, %42.85, %42.85). Uzmanlık eğitiminde alınan cihaz başı aktif çalışma eğitimi %47.61 oranında yeterli, %42.85 oranında kısmen yeterli olarak bildirildi. Katılımcılar uzmanlık sürecinde yerine getirilen nükleer tıp rotasyonundan hiç fayda görmediklerini, bunun yerine %90.47 oranında kan bankası ve transfüzyon ünitesi, %80.95 oranında klinik mikrobiyoloji, %57.14 oranında çocuk sağlığı ve hastalıkları, %52.38 oranında iç hastalıkları rotasyonlarının faydalı olabileceği belirtilmiştir. Katılımcıların %76.20’si yeterli kalite kontrol eğitimi aldığını bildirmiştir. %95.24’ü kalite kontrol çalışmalarının denetlenen bir yasal sorumluluk olması gerekliliğine inandıklarını belirtmişlerdir. Uzmanlık sonrası eğitimin devamında en sık yararlanılan kaynaklar referans kitaplar (%61.90), dergi makale takibi (%14.29) ve üçüncü sırada kongre katılımı (%14.29) olarak tespit edilmiştir.
Sonuç: Bu çalışmada sahada çalışan 0-5 yıllık klinik biyokimya uzmanı hekimlerin, teknik şartname hazırlama, malzeme seçimi ve alımı, laboratuvar yönetimi ve kalite kontrol konularında eğitim ihtiyaçları olduğu ve hekimler arası standardizasyon sorunu bulunduğu sonuçları ortaya çıkmakta, nükleer tıp rotasyonunun önemini yitirdiği anlaşılmaktadır.
